Page 77 - ΜΕΛΕΤΗ ΤΕΛΙΚΟ SOS

διαχρονικά να επανέρχονται ως αντικείµενο διαπραγµάτευσης, καταλαβαίνουµε ότι κάθε συλλογική συµφωνία, η οποία επέρχεται στο πεδίο των διαπραγµατεύσεων, αποτελεί και µια συλλογική κατάκτηση για τον κόσµο της µισθωτής εργασίας και ταυτόχρονα µια παρακαταθήκη, που κληροδοτείται στην επόµενη γενιά, η οποία θα κληθεί να συνεχίσει τις διαπραγµατεύσεις. Με άλλα λόγια, το περιεχόµενο κάθε συλλογικής ρύθµισης συνιστά ένα «θεσµικό προηγούµενο», που ενέχει το κύρος µιας κοινωνικής κατάκτησης, η οποία απολαµβάνει την αποδοχή και αναγνώριση µιας κοινωνικά διευρυµένης συµφωνίας, η οποία, κατά κανόνα, δύσκολα ανατρέπεται και δύσκολα υποβαθµίζεται. Αν, για παράδειγµα, δούµε συγκριτικά το περιεχόµενο µιας «δηµοφιλούς» ρύθµισης, όπως η άδεια γάµου, θα δούµε ότι από τα µέσα της δεκαετίας του ΄90 και, µετά το 2000, δεν υπάρχει σύµβαση που να χορηγεί άδεια, λιγότερο από 5 εργάσιµες µέρες. Αυτό ουσιαστικά δείχνει ότι το περιεχόµενο της ρύθµισης, όπως διαµορφώθηκε στη δεκαετία του ΄90, συνιστά ένα προηγούµενο που αποτελεί ένα «θεσµικό πλαφόν», το οποίο κληροδοτείται στις επόµενες γενιές των κοινωνικών εταίρων. Η πρακτική αυτή, σε επίπεδο συλλογικών αναπαραστάσεων, συµβάλει αναµφίβολα στη διαµόρφωση κοινωνικής συνείδησης και συλλογικής κουλτούρας, γύρω από την ηθική και το περιεχόµενο των συλλογικών διαπραγµατεύσεων, προαπαιτούµενο απαραίτητο για την προοπτική και την περαιτέρω ανάπτυξη του θεσµού αυτού, ιδιαίτερα σε κρίσιµο ζήτηµα, σε µια εποχή που οι πιέσεις για την αµφισβήτηση των κεκτηµένων είναι ισχυρές. Ι. 4 Ερµηνευτικές προσεγγίσεις της πορείας και εξέλιξης των παροχών και επιδοµάτων την περίοδο 1990- 2005: η σχέση της Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. µε τις κλαδικές Σ.Σ.Ε. και ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήµατος στο πλαίσιο των συλλογικών διαπραγµατεύσεων Λαµβάνοντας λοιπόν υπόψη τις παραπάνω διαπιστώσεις, θα µπορούσαµε να επισηµάνουµε µια σειρά γενικών ερµηνευτικών προσεγγίσεων αναφορικά προς τις τάσεις που επικρατούν επιχειρώντας ταυτόχρονα να δηµιουργήσουµε ένα συνολικό ερµηνευτικό σχήµα. Ειδικότερα: Μια σειρά επιδοµάτων και παροχών εµφανίζονται σε σηµαντικό αριθµό Σ.Σ.Ε κατά κλάδο, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι η ύπαρξη και το περιεχόµενό τους, όχι µόνο δεν αµφισβητείται, αλλά αντίθετα αποτελεί κεκτηµένο της λειτουργίας των συλλογικών διαπραγµατεύσεων, εδώ και χρόνια. Ενδεικτικά αναφέρουµε τα παραδοσιακά επιδόµατα (π.χ. γάµου, γέννησης παιδιού, γονικής άδειας κ.λπ.), τα οποία εµφανίζουν µια διαχρονική παρουσία σε ποσοτικό µέγεθος (συχνότητα εµφάνισης). Αναλυτικότερα, το επίδοµα γάµου και οικογενειακών βαρών αποτελεί ένα από το πιο «δηµοφιλή» επιδόµατα, το οποίο εµφανίζεται πριν το 1990 κυρίως, ως νοµική πρόβλεψη (Ν.1849/89). Σταδιακά η εµφάνισή του πυκνώνει, κυρίως στις Σ.Σ.Ε και εν µέρει µέσω ∆ιαιτητικών Αποφάσεων, µε αποτέλεσµα να περιλαµβάνεται σε πάνω από 110 κλαδικές 77