Page 93 - ΜΕΛΕΤΗ ΤΕΛΙΚΟ SOS

παραµένει ακόµη ηµιτελής. Και τούτο, αφενός διότι έλαβε χώρα σε µια γενικότερα αρνητική συγκυρία για παρόµοιες µορφές διαµεσολάβησης, λόγω της κρίσης των παραδοσιακών µορφών διαµεσολάβησης, της µείωσης της συνδικαλιστικής πυκνότητας και της νεοφιλελεύθερη εµµονής στον αυτορυθµιστικό ρόλο της αγοράς και την “επαναφεουδοποίηση” των εργασιακών σχέσεων και αφετέρου λόγω των εγγενών προβληµάτων του κατακερµατισµού της εκπροσώπησης συµφερόντων και της έλλειψης σχετικής κουλτούρας διαλόγου. Η αδυναµία αυτή αποτελεί και το λόγο για τον οποίο η µονοµερής προσφυγή στην διαιτησία παραµένει αναγκαία και όχι απλώς για την προφανή διαπαιδαγωγική του λειτουργία. Είναι αµφίβολο εάν, ελλείψει του ultimum remedium της διαιτησίας, το εξ΄ αντικειµένου ισχυρότερο µέρος, η εργοδοτική πλευρά, θα κατέφευγε στην διαδικασία µεσολάβησης. Σε κάθε περίπτωση, ο Ο.ΜΕ.∆. παραµένει σήµερα ο πιο επιτυχής νεοκορπορατιστικός θεσµός στην Ελλάδα, εφόσον το ένα τρίτο περίπου των συλλογικών ρυθµίσεων των εργασιακών σχέσεων της χώρας διεκπεραιώνεται συναινετικά από τον Οργανισµό. Ένας άλλος λόγος που εµπόδισε την πλήρη στροφή του ελληνικού εργασιακού συστήµατος σε νεοκορπορατιστική κατεύθυνση είναι ότι στον δηµόσιο τοµέα οι συλλογικές διαπραγµατεύσεις δεν έχουν φτάσει στο βαθµό ωριµότητας του ιδιωτικού, εν µέρει και λόγω των περιορισµένων θεσµικών δυνατοτήτων του Ο.ΜΕ.∆. Ως γνωστό, ο νόµος 1876/90 καλύπτει όλους όσοι εργάζονται µε σχέση εξαρτηµένης εργασίας ιδιωτικού δικαίου σε οποιαδήποτε επιχείρηση ή υπηρεσία του ιδιωτικού ή δηµόσιου τοµέα της οικονοµίας (άρθρο 1 παρ. 1) και προβλέπει την δυνατότητα 18 σύναψης σ.σ.ε. για τα περισσότερα σηµαντικά θέµατα των εργασιακών σχέσεων . 18 Η συλλογική σύµβαση εργασίας µπορεί να ρυθµίζει: 1. Ζητήµατα σχετικά µε τη σύναψη, τους όρους λειτουργίας και τη λήξη των ατοµικών συµβάσεων εργασίας που εµπίπτουν στο πεδίο ισχύος της. 2. Ζητήµατα που αφορούν την άσκηση του συνδικαλιστικού δικαιώµατος στην επιχείρηση, την παροχή συνδικαλιστικών διευκολύνσεων και τον τρόπο παρακράτησης των συνδικαλιστικών εισφορών και της απόδοσής τους στις δικαιούχες οργανώσεις. 3. Ζητήµατα κοινωνικής ασφάλισης, εκτός από τα συνταξιοδοτικά, εφ’ όσον δεν έρχονται σε αντίθεση µε τη συνταγµατική τάξη και την πολιτική των δηµόσιων φορέων κοινωνικής ασφάλισης. 4. Ζητήµατα σχετικά µε την άσκηση της επιχειρηµατικής πολιτικής στο µέτρο που αυτή επηρεάζει άµεσα τις εργασιακές σχέσεις. 5. Ζητήµατα που αφορούν την ερµηνεία των κανονιστικών όρων της συλλογικής σύµβασης εργασίας. 6. Ζητήµατα που προβλέπονται στο άρθρο 12 του ν.1767/1988 (ΦΕΚ Α’ 63) µε επιφύλαξη και των αρµοδιοτήτων των συµβουλίων των επιχειρήσεων. 7. Τα δικαιώµατα και τις υποχρεώσεις των συµβαλλόµενων µερών. 8. Ζητήµατα σχετικά µε τις διαδικασίες και τους όρους συλλογικής διαπραγµάτευσης, µεσολάβησης και διαιτησίας. 9. Η συλλογική σύµβαση εργασίας µπορεί να περιέχει ρήτρα ειρήνης σχετικά µε τα ζητήµατα που ρυθµίζει. «10. Με επιχειρησιακές συλλογικές συµβάσεις εργασίας ζητήµατα σχετικά µε την επαναρρύθµιση ή συµπλήρωαη των διατάξεων των παραγράφων 1-6 του άρθρου 38 για τη µερική απασχόληση καθώς και των παραγράφων 1, 2, 3 και 7 του άρθρου 40 για τις πρόσθετες οµάδες εργασίας του νόµου «για τον εκσυγχρονισµό και την ανάπτυξη». (Το στοιχείο 10 του άρθρου 2 προστέθηκε ως άνω µε το άρθρο 40 παρ. 93