Page 135 - ΜΕΛΕΤΗ ΤΕΛΙΚΟ SOS

ποσοστό προσφυγής στη ∆ιαιτησία και όχι στο ποσοστό των ∆ιαιτητικών Αποφάσεων. Σε αρκετές περιπτώσεις, που κυµαίνονται περί το 3,5% ετησίως, του συνόλου των συλλογικών ρυθµίσεων (Σ.Σ.Ε. και ∆.Α.), καθίσταται δυνατή η σύναψη Σ.Σ.Ε. κατά το στάδιο της ∆ιαιτησίας. Όσον αφορά την προσφυγή στη ∆ιαιτησία, το χαµηλότερο ποσοστό σηµειώνεται το 1994 µε 13% των ρυθµίσεων, και το υψηλότερο το 1999 µε ποσοστό 23,5%. Κατά µέσο όρο, σχεδόν για το 1/5 των διαδικασιών συλλογικών διαπραγµατεύσεων και των συλλογικών ρυθµίσεων ετησίως, γίνεται αναγκαία η προσφυγή στη ∆ιαιτησία του Ο.ΜΕ.∆. Σηµειώνεται ότι δεν υπάρχει διαχρονική τάση µείωσης του βαθµού προσφυγής στη ∆ιαιτησία, αλλά ετήσιες διακυµάνσεις και αυξοµειώσεις, που συνδέονται µε το «κλίµα» των συλλογικών διαπραγµατεύσεων. Για παράδειγµα, το 2008, το ποσοστό προσφυγής στη ∆ιαιτησία, µε 21,2%, εµφανίζεται να αγγίζει τα ιστορικά υψηλά ποσοστά του, που σηµειώθηκαν το 1997 µε 21,6% και το 1999 µε 23,5%. Σύµφωνα µε τα στοιχεία του Πίνακα 1 (στήλη 5), µε έκδοση ∆ιαιτητικών Αποφάσεων καταλήγει να ρυθµίζεται µεταξύ του 10% και του 20% των Σ.Σ.Ε. ετησίως. Το χαµηλότερο ποσοστό ∆.Α., ως ποσοστό του συνόλου των Σ.Σ.Ε., που έχει σηµειωθεί στη διάρκεια εφαρµογής του Ν. 1876/90 είναι το 9,7% το 1993, και τα υψηλότερα ποσοστά είναι το 18,9% το 2003 και το 18,4% το 1999. Το συνολικό ποσοστό «αποτυχίας» των απευθείας συλλογικών διαπραγµατεύσεων, που κατά την περίοδο 1992-2008 κυµαίνεται µεταξύ 25% και 40%, συγκρινόµενο µε το ποσοστό «αποτυχίας» της περιόδου 1974-1992, όπως αυτό µπορεί να περιγραφεί από το βαθµό προσφυγής στην τότε ∆ιαιτησία, η οποία οδηγούσε στην έκδοση ∆ιαιτητικών Αποφάσεων, είναι αρκετά χαµηλότερο, καθώς, όπως φαίνεται στο ∆ιάγραµµα 1, την περίοδο 1974-1992 κυµαίνεται κατά µέσο όρο σε ποσοστό ανώτερο του 40%. Ταυτόχρονα, όµως, η συγκριτική µείωσή του κατά την περίοδο 1992-2008, λόγω της εφαρµογής του Ν. 1876/90, δε µπορεί να οδηγήσει σε συµπέρασµα περί εξάλειψης ενός σχετικά υψηλού βαθµού «αποτυχίας» στις απευθείας συλλογικές διαπραγµατεύσεις µεταξύ των µερών. Όµως, αυτό που έχει σε σηµαντικό βαθµό τροποποιηθεί, κατά την περίοδο εφαρµογής του Ν. 1876/90, είναι ο βαθµός διατήρησης / αναπαραγωγής και ο εναλλακτικός τρόπος αντιµετώπισης αυτής της «αποτυχίας», στις απευθείας συλλογικές διαπραγµατεύσεις µεταξύ των µερών. Ενώ στο πλαίσιο του Ν. 3239/55 η «αποτυχία» στις συλλογικές διαπραγµατεύσεις οδηγούσε αυτόµατα στην έκδοση ∆ιαιτητικής Απόφασης, στο πλαίσιο του Ν. 1876/90 πριν την έκδοση ∆ιαιτητικής Απόφασης παρεµβάλλονται, κατ’ ουσίαν, δύο ακόµη ευκαιρίες για την επιτυχία των συλλογικών διαπραγµατεύσεων µεταξύ των µερών: πρώτον, η σύναψη Σ.Σ.Ε. µε Μεσολάβηση και δεύτερον, η σύναψη Σ.Σ.Ε. στο στάδιο της ∆ιαιτησίας. Αυτό φαίνεται παραστατικά στο ∆ιάγραµµα 2, όπου απεικονίζεται ο βαθµός προσφυγής σε υπηρεσίες Μεσολάβησης του Ο.ΜΕ.∆., ως ποσοστό του συνόλου των ετήσιων συλλογικών ρυθµίσεων της περιόδου 1992-2008, σε συνδυασµό µε το ποσοστό προσφυγής στις υπηρεσίες ∆ιαιτησίας του Ο.ΜΕ.∆. και, εν συνεχεία, ο βαθµός ρύθµισης των Σ.Σ.Ε., µε έκδοση ∆ιαιτητικών Αποφάσεων. 135