Page 26 - ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΘΕΣΗ 2014

διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 µεταβατικές διατάξεις της παραγράφου 4 του άρθρου 3 της Π.Υ.Σ. 6/2012..». Οι ανωτέρω ρυθµίσεις αναφέρονται αναλυτικά στις σκέψεις 32 και 33, οι οποίες παρατίθενται κατωτέρω: «32. Η διάταξη του άρθρου 22 παρ. 2 του Συντάγµατος επιβάλλει στο Νοµοθέτη να θεσπίσει σύστηµα ∆ιαιτησίας, ως επικουρική διαδικασία επίλυσης των συλλογικών διαφορών εργασίας σε περίπτωση αποτυχίας των συλλογικών διαπραγµατεύσεων. Η ενεργοποίηση της διαδικασίας αυτής δεν προϋποθέτει την συναίνεση και των δύο µερών της συλλογικής διαφοράς, αλλά, σύµφωνα µε τη συνταγµατική αυτή διάταξη, αρκεί προς τούτο η θέληση έστω και του ενός µέρους. Τούτο συνάγεται τόσο από το γράµµα όσο και από τον σκοπό της παραπάνω διατάξεως. Συγκεκριµένα, η προσφυγή στη διαιτησία µε τη συναίνεση και των δύο µερών αποτελεί εκδήλωση της συλλογικής αυτονοµίας των κοινωνικών εταίρων και εντάσσεται στο πλαίσιό της. Όπως οι εταίροι αυτοί προσέρχονται σε διαπραγµατεύσεις προκειµένου να ρυθµίσουν, µε κοινή απόφασή τους, που θα λάβει τον τύπο της συλλογικής συµβάσεως εργασίας, ζητήµατα εργασιακών σχέσεων, εξίσου µπορούν να αναθέσουν σε διαιτητικό όργανο τη ρύθµιση των ζητηµάτων αυτών Ως εκ τούτου, η ειδική µνεία στο συνταγµατικό κείµενο της ∆ιαιτησίας θα είναι περιττή, αν αφορούσε µόνο τη συναινετική προσφυγή σε αυτή και όχι και την δυνατότητα µονοµερούς προσφυγής στη διαιτησία για την επίλυση της συλλογικής διαφοράς. Εξ άλλου, ο σκοπός της συνταγµατικής αυτής διατάξεως, που είναι, κυρίως η διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης µε την αποφυγή διαιώνισης των συλλογικών διαφορών και η επίλυσή τους µε την εξεύρεση ισορροπηµένων, κατά το δυνατόν, λύσεων δεν εξυπηρετείται, αν το ένα µέρος της συλλογικής διαφοράς, αρνούµενο να δεχθεί τη διαιτησία, έχει τη δυνατότητα να µαταιώσει την επίλυσή της σε συλλογικό επίπεδο, µε αποτέλεσµα είτε οι σχετικοί όροι εργασίας να ρυθµίζονται µόνο στο επίπεδο των ατοµικών συµβάσεων εργασίας, στο πλαίσιο των οποίων ο εργοδότης είναι, συνήθως, το ισχυρότερο µέρος, είτε ως προς τους όρους αυτούς να υπάρχει κανονιστικό κενό και να παρατείνεται η σχετική εκκρεµότητα και η διαµάχη µεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Κατά συνέπεια, η ρύθµιση της παραγράφου 1 του άρθρου 3 της Π.Υ.Σ. 6/2012, µε την οποία ορίσθηκε ότι η προσφυγή στην διαιτησία προϋποθέτει σε κάθε περίπτωση συµφωνία των µερών, αντίκειται στο άρθρο 22 παρ. 2 του Συντάγµατος και, ως εκ τούτου, είναι ακυρωτέα..». «33. Και η διάταξη του άρθρου 3 παρ. 2 της προσβαλλόµενης Π.Υ.Σ. 6/2012, καθώς και η αντίστοιχη διάταξη του ως άνω άρθρου 14 του ν.3899/2010, σύµφωνα µε τις οποίες η δυνατότητα υπαγωγής σε διαιτησία περιορίζεται αποκλειστικά στον καθορισµό του βασικού µισθού και του βασικού ηµεροµισθίου, προσκρούουν στο άρθρο 22 παρ.2 του Συντάγµατος. Αφ ενός µεν διότι δεν δικαιολογούνται από το γράµµα της συνταγµατικής αυτής διατάξεως, η οποία, µε την αδιάστικτη διατύπωσή της, δεν καταλείπει περιθώριο για την εξαίρεση σηµαντικού µέρους της συλλογικής διαφοράς από τη ρυθµιστική εξουσία του