Page 15 - ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΘΕΣΗ 2014

στον καθορισµό βασικού µισθού ή/και βασικού ηµεροµισθίου, ενώ δεν επιτρέπεται να περιλαµβάνεται σε αυτήν κανένα άλλο ζήτηµα αλλά ούτε και ρήτρες που διατηρούν κανονιστικούς όρους προηγούµενων Συλλογικών Συµβάσεων Εργασίας ή ∆ιαιτητικών Αποφάσεων, (β) η διάρκεια των συλλογικών συµβάσεων εργασίας και των διαιτητικών αποφάσεων καθορίζεται ως ορισµένου χρόνου, ο οποίος δεν µπορεί να είναι µικρότερος από ένα (1) έτος και δεν µπορεί να υπερβαίνει τα τρία (3) έτη, (γ) προβλέπεται η λήξη των ισχυουσών συλλογικών συµβάσεων εργασίας και διαιτητικών αποφάσεων σε διάστηµα το πολύ τριών ετών, (δ) η παράταση ισχύος τους µετά τη λήξη τους περιορίζεται από έξι (6) σε τρεις (3) µήνες, ενώ (ε) περιορίστηκε δραστικά και η µετενέργεια των κανονιστικών όρων των συλλογικών συµβάσεων εργασίας και των διαιτητικών αποφάσεων στους εξής όρους: το βασικό µισθό ή το βασικό ηµεροµίσθιο και τα επιδόµατα ωρίµανσης, τέκνων, σπουδών και επικίνδυνης εργασίας, εφόσον τα επιδόµατα αυτά προβλέπονται στις συλλογικές συµβάσεις εργασίας που έληξαν ή καταγγέλθηκαν. 6 Τον Νοέµβριο του 2012, µε το ν. 4093/2012 , θεσπίσθηκε ο νοµοθετηµένος κατώτατος βασικός µισθός και το βασικό ηµεροµίσθιο των εργαζοµένων που αµείβονται µε την Ε.Γ.Σ.Σ.Ε, ενώ µέχρι τότε, αµφότερα καθορίζονταν µε την Εθνική Γενική Συλλογική Σύµβαση Εργασίας (Ε.Γ.Σ.Σ.Ε.), η οποία είχε καθολική ισχύ για όλους τους εργαζόµενους. (άρθρο 8, ν.1876/1990). Με βάση τις παραπάνω νοµοθετικές παρεµβάσεις σηµειώθηκε σηµαντική υποχώρηση υπογραφής κλαδικών ή οµοιοεπαγγελµατικών συλλογικών συµβάσεων, σε επίπεδο εθνικό ή τοπικό (βλ. παρακάτω Πίνακα 1), η οποία σε συνδυασµό µε την αναστολή της επέκτασης ισχύος των κλαδικών και οµοιοεπαγγελµατικών συλλογικών ρυθµίσεων και την εκρηκτική άνοδο σύναψης επιχειρησιακών Σ.Σ.Ε. µε Ενώσεις Προσώπων, που στο σύνολό τους, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, θέσπισαν µειώσεις αποδοχών, άλλαξε ριζικά το τοπίο των εργασιακών σχέσεων, απορρυθµίζοντας ουσιαστικά το πλαίσιο λειτουργίας τους και την αγορά εργασίας. Ήδη από τις εκτιµήσεις των στοιχείων του έτους 2012 και αυτές του έτους 2013, φαίνεται ότι οι πραγµατικές διαστάσεις που έλαβαν οι επιπτώσεις αυτές και οι περαιτέρω συνέπειες που προκλήθηκαν στην αγορά εργασίας, είναι πλέον ορατές µε προϊούσα επιδείνωση µέχρι και τα µέσα του έτους 2014. Εν κατακλείδι, η διαπραγµάτευση των όρων εργασίας, από το πεδίο των συλλογικών συµβάσεων εργασίας στο πεδίο των ατοµικών συµβάσεων εργασίας, συνιστά τη νέα πραγµατικότητα. ΣΤ. Όπως αναλύθηκε παραπάνω για τις συλλογικές εργασιακές σχέσεις και ειδικότερα µετά το ν.4046/2012 και την κατ’ εξουσιοδότησή του εκδοθείσα Π.Υ.Σ 6 ΕτΚ τεύχος πρώτο, φύλλο 222, της 12.11.2012