Page 27 - ΕΤΗΣΙΑ ΕΚΘΕΣΗ 2015

Α.2. Το νοµικό περιβάλλον – τροποποιήσεις του ν.1876/1990 κατά το έτος 2015 Από το έτος 2011 και µέχρι το έτος 2015, ο Ο.ΜΕ.∆. λειτούργησε µε βάση το νοµοθετικό πλαίσιο για τις συλλογικές διαφορές που άρχισε να διαµορφώνεται µε το ν.3899/2010 και ολοκληρώθηκε µε αλλεπάλληλες νοµοθετικές ρυθµίσεις, µε κυριότερη αυτή του ν. 4046/2012, της Π.Υ.Σ. 6/2012, που εκδόθηκε κατ’ εξουσιοδότηση του νόµου αυτού, του ν. 4303/2014 και του ν. 4313/2014, οι οποίες τροποποίησαν σηµαντικά το συλλογικό εργατικό δίκαιο των ετών 2010-2014. Οι ρυθµίσεις αυτές επηρέασαν, άλλες άµεσα και άλλες έµµεσα, τον Ο.ΜΕ.∆. (οργανωτικά και λειτουργικά) και επέφεραν σηµαντικές αλλαγές στο µοντέλο υπογραφής των Σ.Σ.Ε., γεγονός που ανέτρεψε την µέχρι το έτος 2010 διαµορφωθείσα εικόνα, όπως αποτυπώνεται στον παραπάνω Πίνακα 1, ενώ προκάλεσαν περαιτέρω µείωση των αιτήσεων, που υποβλήθηκαν στον Ο.ΜΕ.∆. για την παροχή υπηρεσιών µεσολάβησης και διαιτησίας, όπως αποτυπώνεται τόσο στον Πίνακα 3, όσο και στο διάγραµµα που παρατίθεται στα παραρτήµατα, στο τέλος της παρούσας Έκθεσης. Το προηγούµενο έτος 2014, δύο σηµαντικές εξελίξεις επαναπροσδιορίζουν το νοµικό περιβάλλον των συλλογικών εργασιακών σχέσεων και ειδικότερα των συλλογικών διαπραγµατεύσεων, µε άµεση επίπτωση στη λειτουργία του Ο.ΜΕ.∆. Ειδικότερα: Στις 30.6.2014 εκδίδεται η υπ’ αριθµ. 2307/2014 απόφαση της Ολοµελείας του Σ.τ.Ε., η οποία σηµατοδοτεί την ανατροπή των ρυθµίσεων της Π.Υ.Σ. 6/2012, σε σχέση µε το θεσµό της διαιτησίας, και στις 17.10.2014 ψηφίζεται ο ν. 4303/2014 µε τον οποίο προσδιορίζονται εκ νέου οι θεσµοί µεσολάβησης και διαιτησίας. Συγκεκριµένα: Ι. Η απόφαση 2307/2014 της Ολοµελείας του Σ.τ.Ε. επανέφερε το δικαίωµα της µονοµερούς προσφυγής στη διαιτησία, αναγνώρισε την καθολική ρυθµιστική εξουσία των διαιτητών, δηλαδή τη ρύθµιση του συνόλου της συλλογικής διαφοράς συµφερόντων των µερών και όχι µόνο του βασικού µισθού/ηµεροµισθίου και θεµελίωσε αµφότερα τα ανωτέρω δικαιώµατα στο άρθρο 22 παρ 2. του Συντάγµατος. Ειδικότερα η Ολοµέλεια του Σ.τ.Ε. 2307/2014 αποφαίνεται ότι «…οι διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 3 της Π.Υ.Σ. 6/2012, οι οποίες προβλέπουν την κατάργηση της δυνατότητας µονοµερούς προσφυγής στη διαιτησία και περιορίζουν το αντικείµενο της και οι οποίες αντιβαίνουν προς το άρθρο 22 παρ. 2 του Συντάγµατος, για τους λόγους που εκτίθενται στις προηγούµενες σκέψεις του και προβάλλονται βασίµως µε τις κρινόµενες αιτήσεις, πρέπει να ακυρωθούν. Πρέπει, επίσης κατά αποδοχή των ίδιων λόγων ακυρώσεως, να ακυρωθούν και οι συναφείς µε τις παραπάνω διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 µεταβατικές διατάξεις της παραγράφου 4 του άρθρου 3 της Π.Υ.Σ. 6/2012..». Οι ανωτέρω ρυθµίσεις αναφέρονται αναλυτικά στις σκέψεις 32 και 33, της απόφασης αυτής µε βάση τις οποίες καταλήγει στη κρίση ότι: